Hij had behoefte aan helemaal NIETS. En daar ging hij voor. Piet deelt zijn ervaring met leegte en niets. Want dat was wat hij zocht én vond deze zomervakantie.
Ik trok dit jaar voor drie weken naar Frankrijk. Helemaal alleen. Na een heel druk jaar en een druk privéleven, had ik grote behoefte aan: niets. Tevoren vond ik het best wel spannend. Drie weken, alléén. Vrienden en familie vroegen me ook of ik het wel zeker wist. Sommigen keken er een beetje behulpzaam bij, of er iets mis was met me. Ik had een camping gevonden die zich helemaal had toegelegd op:niets. De camping lag in de Morvan, de zuidkant van de Bourgogne. Gesitueerd tussen heuvels en heggetjes, met de eerste steden op 2 uur rijden, was er in de hele omgeving van mijn camping eigenlijk: niets.
En daar stond ik dan in de leegte. De camping was eigenlijk geen camping, maar eerder een stuk ongerept land waar de eigenaar toestond dat je een tentje opzette. Mijn plekje was midden in een leegte. En was dat ook niet de bedoeling van mijn vakantie, leegte? Ja, inderdaad. Ik wilde ervaren hoe het zou zijn om 3 weken lang weinig te doen, geen prikkels van werk, social media, mensen en ook niet van vakantieterrassen en zonnende lijven aan een zwembad. Ik wilde: niets. Ik las een boek, ‘Morsen met Licht’ van de Belg Herman Cools. Wat een prachtboek.
Cools schrijft een filosofisch boek waarin hij het begrip transformatie belicht aan de hand van poëzie. Heerlijk. Het boek verleidt, mijmert en maakt je blik zacht. Cools laat zich zien als een man met een grote en brede vorming en put rijkelijk uit de kennis en de ervaringen van zijn leven. Het boek is talig, intelligent en relevant. Zoals ik al mijn non-fictie lees, las ik ook dit boek: met de pen in de aanslag. Ik onderstreep graag. En ik schreef kantlijnen vol met mijn eigen reflecties en ideeën. En toen de kantlijnen vol waren, kocht ik een schriftje en schreef verder. Ik schreef over mijn leven, vooral over dat deel dat vóór me ligt. Ik schreef over inzichten die ik al lang had maar die door het boek manifest konden worden. Alleen door het boek? Nee. Er was ook nog: niets. Aangevuld met de leegte van een dagelijkse oneindige blauwe lucht.
Ik heb het heerlijk gehad. Ik heb natuurlijk toch een stadje bezocht (er was daar trouwens niets) en ik ontmoette mooie mensen op mijn landgoedje in de Morvan. Ik had mooie gesprekken met hen, immers zij waren daar ook niet voor niets voor niets. Eens per week ging ik naar de markt in het dorp. Ik kocht er groenten, fruit, kaas en honing. Genoeg om het dan weer een week op mijn heuvel uit te houden. Boven een rustig vuurtje in mijn barbecue maakte ik dan lekker langzame schotels.
Het effect van niets heeft me gebakerd. Niets vertraagt, niets houdt me vast, niets is er altijd, het maakt me stil, zacht, mild, liefdevol. Niets wringt me ook uit, niets brengt mijn twijfels omhoog, misschien zelfs wel mijn demonen, mijn pijnen, boosheid, fouten. Maar vooral, niets omarmt. Niets is er altijd, en verder is er niets.
Als het er op aankomt jezelf aan te kijken, een reis naar binnen te maken, je transformaties uit te nodigen, dan volstaat niets. Het is wonderlijk maar het heeft me echt goed gedaan. Nu ik weer thuis ben experimenteer ik verder met niets. Ik heb afgesproken dat ik in de weekenden vooral niets doe, geen boodschappen, niet m’n huis schoonmaken. Ik sta mezelf alleen toe wat me echt voedt: film, theater, koken, beetje piano spelen en tijd doorbrengen met mijn lief. En vanavond ga ik mantra’s zingen bij Lambert Mutsaers. Zo’n mantra bestaat uit vier akkoorden en tien woorden, dat is dus bijna: niets, en dat herhaal je dan tot in het oneindige zoals dat van de blauwe lucht.
Het niets en het oneindige, twee tegenpolen waartussen alles zich bevindt. Zo had ik het niet eerder gezien.
